Chufo Llorens - Władca Barcelony

Lyonne

Jeden z największych hiszpańskich bestsellerów ostatniego roku. Napisana z rozmachem powieść historyczna utrzymana w duchu i tematyce słynnej Katedry w Barcelonie. Barcelona, rok 1052. Wychowany w skrajnej nędzy Marti Barbany ma 19 lat, gdy trafia do pysznego i dumnego miasta. Oszołomiony możliwościami, jakie niesie ze sobą życie w metropolii, zrobi wszystko, aby stać się pełnoprawnym obywatelem, zasłużyć na miłość dziewczyny z bogatego rodu i odmienić swój los. Dzięki inteligencji i odwadze, a także smykałce do handlu stopniowo buduje fortunę i zyskuje powszechny szacunek. Są tacy, których bolą sukcesy odnoszone przez wiejskiego przybłędę, którzy nie cofną się przed niczym, by upokorzyć i zniszczyć Martiego. Jego historia splata się z dziejami hrabiego Ramóna Berenguera I, darzącego występną miłością Almodis z Marchii, hrabinę Tuluzy, który wciąga miasto w niebezpieczny konflikt.

Diana

No, no. Może być fajna. Jeszcze o tej książce nie słyszałam. A czytałaś Mroczny Sekret?

Mystery

A ja słyszałam i to dużo dobrego. Very Happy

Lyonne

Nie , nie czytałam.

Mystery .Co słyszałaś o tej książce???

Diana

No właśnie co słyszałaś?

Mystery

Że jest bardzo dobrze napisana, ma dużo akcji i jest to jedna z najlepszych książek 21 wieku, z tej dziedziny. Very Happy

Gdzieś to wyczytałam,. I że nie da się oderwać. :d

Diana

To muszę kupić! xP

Lyonne

Fragment " Władcy Barcelony".

Nad morzem wstawał świt i Barcelona przeciągała się jak

zaspana panna młoda po nocy poślubnej. Łodzie rybackie wracały

na wybrzeże wypełnione srebrzystymi rybami. Radosne powitania

rybaków mieszały się z żartami i docinkami, gdy ktoś zauważał,

że rywal miał gorszy połów niż on.

W Castellvell i na targu zgromadził się nieprzebrany tłum

wieśniaków, parobków, żebraków, duchownych i kupców. Były

tam rozmaite środki transportu: ciężkie fury zaprzężone w woły,

wozy pełne skrzyń umocowanych linami, muły i konie. Kufry

i wory mieściły wszelkie towary, którymi handlowano na targowisku

przy murach. Jedyną zaletą tego miejsca w porównaniu

z bramą Regomira, znajdującą się obok stoczni, był znośniejszy

zapach. Na drugim targu, gdzie przywożono ryby, smród był nie

do wytrzymania, zwłaszcza gdy nadchodziło lato i cuchnęły

dodatkowo wyziewy z rzeki, które docierały aż do Cagalell,

a jeszcze bardziej, kiedy oczyszczano jej dno i otwierano kanał,

by odprowadzić ścieki do morza. Strażnicy przy bramach, spoceni

pod kolczugami, napierśnikami i hełmami, obchodzili się z ludźmi

bez pardonu: zaprowadzali porządek batem i popychali drzewcami

halabard tych, którzy powodowali zatory. Każdy sposób

był dobry, szczególnie jeśli sprawiał, by ta kawalkada ludzi

i zwierząt posuwała się naprzód. W przypadku sporu, kto ma

iść pierwszy, niezawodnym środkiem okazywało się rozdzielanie

dyskutujących albo odsyłanie ich na koniec kolejki, wśród przekleństw

i wołania o pomstę do Boga lub diabła.

Całe to zamieszanie wynikało z faktu, że poborcy musieli

wyceniać towary, aby pobrać podatek nałożony przez prohomes

z rady miejskiej, by hrabia miał fundusze na budowę kanału Rec

Comtal, który miał sprowadzać wodę z rzeki Besós do miasta.

Taką właśnie inwestycję zamierzano w tamtych czasach zrealizować

w Barcelonie.

W tłumie jechał na pięknym siwym koniu, wykastrowanym

i spokojnym, młodzieniec średniego wzrostu, o ogorzałej cerze

mężczyzny, rysach wyrzeźbionych przez wiatr, brązowych oczach,

długich czarnych włosach i miłej powierzchowności. Wyróżniał go

wydatny podbródek z dołeczkiem, zdradzający upór i zdecydowany

charakter i z pewnością nadający sens jego rodowemu nazwisku,

które nawiązywało do tej szczególnej cechy: nazywał się Marti´
Barbany. Na grzbiecie wierzchowca wiózł dwa juki, przymocowane

do siodła rzemieniami, i czekał cierpliwie, aż nadejdzie jego

kolej, poklepując dłonią kark konia. Od czasu do czasu dotykał

piersi, aby się upewnić, czy jest na swoim miejscu sakiewka

zawierająca, oprócz innych skarbów, list, od którego zależała jego

przyszłość. Nosił spodnie zakończone sztylpami przywiązanymi

skórzanymi paskami do łydek, kaftan z prostej tkaniny i sięgającą

do ud długą opończę z materiału w pionowe prążki, wkładaną

przez głowę i przepasaną rzemieniem. Na nogach miał sznurowane

buty ze skóry jelenia, a na głowie zieloną czapkę, jakich używali

treserzy drapieżnych ptaków albo sokolnicy.

Zmuszony powoli posuwać się do przodu, znów pogrążył się

w rozmyślaniach, czy postąpił słusznie, opuszczając rodzinny

dom w taki sposób i w takich okolicznościach, jak to uczynił.

Diana

Ale fajne! Muszę,muszę, muszę to kupić! Fajnie pisze ten ktos. To baba czy chłop? Very Happy

Lyonne

Facet.Lubie tego pisarza.Zastanawia mnie czy powstanie II część .