"Cisza"

Mystery

Film: "Cisza"
Reżyser: Sławomir Pstrąg
Zwiastun: http://www.youtube.com/watch?v=YlC6rWHrLk4
Nagroda Publiczności. Festiwal Debiutów Filmowych 2010.

Wczoraj oglądałam ten film. Czułam potrzebę żeby go zobaczyć, bo też mieszkam w Tychach. Co prawda nie kojarzę tych osób co zginęły, ale i tak nieźle trafił do mnie ten film.

Sylwia Greń opowiedziała o tym filmie we wspaniały sposób.

Zobaczcie:
W styczniu 2003 roku grupa licealistów wraz ze swoim nauczycielem wyruszyła w góry, by zdobyć upragniony szczyt – Rysy. Nikt wtedy nie przypuszczał, że o tej wyprawie będzie tak głośno. Na podstawie tego właśnie wydarzenia powstał dramat „Cisza”.

Film ów można podzielić na dwie części. Pierwsza z nich to przedstawienie młodych, pełnych marzeń i pasji ludzi, którzy podczas ferii zamierzają zrobić coś co ich „kręci”. Druga część, to psychologiczny obraz ich rodziców, którzy nad wszystko kochają własne dzieci, ale muszą nauczyć się żyć bez nich.

W „Ciszy” przeogromnie działa więc psychologia. Tu najważniejsze są uczucia. Reżyser, Sławomir Pstrong, starannie wydobywa to jak krewni radzili sobie ze stratą bliskich i konsekwentnie przeprowadza nas przez ich ból. Można również powiedzieć, że są tu przedstawione uniwersalne rodziny.

Każdy z nas, w obliczu takiej tragedii mógłby być świadkiem podobnych zachowań. Szczególnie dwa wzorce są bardzo przejmujące. Po pierwsze rola matki jednego z uczniów, Alicji (w tej roli Edyta Olszówka), która nie potrafi się pozbierać po śmierci syna, co powoduje jej zamknięcie się na normalne życie i zerwanie relacji z rodziną, które musi odbudować. Drugi wzorzec, który bardzo mnie ujął, to ojciec grany przez Pawła Królikowskiego, żyjący by poznać prawdę o tym co się stało i chęcią doprowadzenia sprawy sądowej do końca.

Film „Cisza” przesiąknięty jest emocjami. Od samego początku zalewa nas lawiną uczuć, które wywołują smutek i wzruszenie. Wiemy jakiego rodzaju ładunek emocjonalny jest w nas wymierzony i przyjmujemy go. Identyfikujemy się z tymi, którzy cierpią, przeżywamy wszystko z nimi i budzimy w sobie empatię. To wzajemne współodczuwanie i filmowe doświadczenie tej tragedii jest jak uczczenie pamięci zmarłych.

Przyznam, wzruszyłam się. Nie zakładała, że tak będzie, ale otarłam kilka łez z policzka. Ten film naprawdę porusza. Jest naszpikowany tym co siedzi w ludzkiej głowie, tym jak odczuwamy pewne sprawy. I dobrze, w emocjonalności bowiem tkwi siła. Obrazy mogą przecież przeminąć, zatrzeć się, ale to co przeżywamy zostaje w nas na zawsze.

Diana

Film według mnie jest piękny. Naprawde warto go zobaczyć i przeżyć chiwle refleksji, która w tym przypadku jest nie unikniona.

Lokarina

Żałuje, że nie obejrzałam. Widziałam tylko zapowiedź. Teraz wogóle chyba tvn zrobił cykl takich filmów na podstawie jakichś tragicznych wydarzeń, które miały miejsce w Polsce, nie?

Roxette

Nie działa mi tvn i strasznie żałuje że nie obejrzałam.
Lokarina - Własnie kiedyś mówili ze taki cykl będzie. Poprzedni film był o Olewniku. Tak wtrącając to Drobin gdzie go zamordowali jest 9 km od mojej wioski i wiele razy przechodziłam obok tego domu co go zabili. Dom wielki, nawet kort tenisowy ma - ale to nie zmienia faktu że nikt nie chce go kupić.